De dag van Jasper
Jasper Knoester is de decaan van de Faculteit Wiskunde & Natuurwetenschappen. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.
Ik vind het een heel leuke gewoonte dat promovendi de gasten mee uit lunchen nemen.
Woensdag 12 maart 2025
‘Het is kwart over zeven als ik opsta. Ik ben allang wakker, als gevolg van de jetlag die vannacht onverwacht alsnog heeft toegeslagen. Ik ben sinds zaterdag in de Verenigde Staten. Ik ga eerst op bezoek bij een collega van de University of Chicago en een oud-promovendus die nu assistant professor is bij North-Western University. Het is goed om bij te praten, over werk en persoonlijke zaken. Maandagavond ben ik met een studievriend naar West Lafayette gereden, twee en een half uur ten zuiden van van Chicago. In deze stad is de Purdue University gevestigd. Ik ben er tot zaterdag te gast en logeer bij collega Libai Huang en haar gezin. Een fijne manier om op bezoek te zijn, veel leuker dan een week in een hotel te zitten.
Ik ontbijt vanochtend samen met Libai en haar zevenjarige dochter Sofia. Daarna bekijk ik nog snel even de lezing die ik vandaag ga geven bij Physical Chemistry. Ik zal mijn best moeten doen om de korte nachtrust niet te laten doorschemeren in mijn verhaal, maar ik weet dat dat meestal wel goed komt. Op weg naar de universiteit zetten we eerst Sofia af bij de schoolbus; dat blijft toch een mooie karakteristiek van het Amerikaanse schoolsysteem.
Op kantoor bespreek ik wat recente ontwikkelingen met Libai, waarna om half elf mijn seminar start, met als onderwerp optische excitaties en energietransport in grote clusters van moleculen (moleculaire aggregaten). De zaal is goed gevuld met een belangstellend publiek. Ik moedig de aanwezigen vooral aan om vragen te stellen en daar wordt ruimschoots gebruik van gemaakt. Het verhaal past duidelijk goed in de belangstelling die bij Purdue University bestaat voor quantum-effecten. Met name het deel over localisatie en quantum-transport valt goed.
Door de grote hoeveelheid vragen, kom ik niet toe aan het laatste kwart van mijn verhaal. Daar wordt snel een mouw aangepast door me te vragen morgen nog een seminar te geven voor het recent door DOE (Department of Energy) gefinancierde grote programma Quantum Photonics, onder leiderschap van Libai. Ik vind het uiteraard leuk dat men enthousiast is, maar het betekent wel dat ik vanavond nog wat werk heb om dat laatste kwart uit te bouwen tot een volledig seminar.
Na het seminar ga ik lunchen met vijf promovendi in de lokale horecaschool. Uitstekend eten met erg leuk gezelschap. We praten over van alles, uiteraard over hun onderzoek. Maar we hebben het ook over wat ze aan onderwijs verzorgen, hoeveel onderwijs ze zelf moeten volgen, het leven in West Lafayette, het werk als decaan, hobby’s en zelfs huisdieren. Ik vind het een heel leuke gewoonte dat promovendi de gasten mee uit lunchen nemen.
Na de lunch wordt de middag van kop tot staart gevuld met een rondgang langs stafleden van Physical Chemistry. Uiteraard zijn er nog vragen over mijn seminar, maar het is vooral leerzaam om te horen wat zij doen. Morgen deel 2 van deze rondgang, die intensief is, het lijkt wel alsof ik op sollicitatiebezoek ben. Aan het eind van de middag zoek ik Libai op en we gaan met drie collega’s uit eten in Lafayette. Ook hier een levendige discussie, deels over op welk onderwerp er de komende jaren een nieuw tenure-tracker geworven zou moeten worden. Strategie aan de dinertafel, het is mooi en leuk om mee te kunnen praten.
Na het eten word ik eerst een tijdje geclaimd door dochter Sofia, met wie ik liedjes zing en een huis bouw van constructiespeelgoed. Hierna richt ik me op het seminar van morgen. Op verzoek richt ik dat als een soort tutorial in. Dat is ook wel makkelijk, want dat stelt me in staat een whiteboard te gebruiken, zodat ik niet te veel formules op slide hoef te zetten. Als ik tevreden ben met de voorbereiding, praat ik nog een tijdje met Libai, waarna ik als laatste deze column schrijf. Ik ben inmiddels goed moe, de dag was lang en intensief en ik hoop dat ik vannacht aan één stuk doorslaap. Als ik het licht uitdoe, hoor ik in de verte de karakteristieke hoorn van een Amerikaanse vrachttrein. Het mag dan een raar land zijn geworden afgelopen tijd, maar de herkenning van typisch Amerikaanse dingen blijft leuk.’